jueves, 30 de diciembre de 2010

James Gray (Two Lovers)


Pecharemos este último ciclo do Cine club Poleiro, co derradeiro filme de James Gray, un dos directores cunha das mellores traxectorias no recente panorama do cine norteamericano. Aquí vos deixo unha pequena biografía deste director a quen os conflictos familares ou personais surten de bos argumentos para os seus filmes.
James Gray (director de cine)
James Gray (Nova York, 1969) é un guionista e director de cine estadounidense de ascendencia rusa.
Estudou na
School of Cinematic Arts de la Universidad do Sur de California onde, como traballo académico, rodou unha película titulada Vaqueiros and Angels que chamou a atención do produtorPaul Webster, quen o animou a escribir un guión e lle prometeu axudarlle no seu producción.1
Con 25 anos,
Gray dirixiu a súa primeira película profesional: Little Odessa (Cuestión de sangue), un filme de cine negro que conta a historia dun asasino a soldo e a súa relación co seu irmán tras regresar ao seu lugar natal, Little Odessa, un barrio de Brighton Beach (Brooklyn). A película gañou o León de Prata á mellor dirección no Festival Internacional de Cine de Venecia de 1994.
En 2000,
Miramax distribuíu a súa segunda película The Yards (A outra cara do crime), escrita e rodada en 1998.
A súa terceira película,
We Own the Night2 estivo protagonizada por Joaquín Phoenix e Mark Wahlberg, competiu no Festival Internacional de Cine de Cannes e obtivo críticas desiguais da prensa acreditada.
En 2008 estreouse a súa película
Two Lovers, inspirada en Noites brancas de Dostoyevski e protagonizada por Joaquín Phoenix e Gwyneth Paltrow.


1994:
Little Odessa (título en español: Cuestión de sangue. Little Odessa). Guionista e director.
2000:
The Yards (título en español: A outra cara do crime). Guionista e director.
2007:
We Own the Night (título en español: A noite é nosa). Guionista e director.
2008:
Two Lovers. Guionista (xunto a Rick Menello) e director.

viernes, 10 de diciembre de 2010

Biutiful

Por Enrique Pérez Romeu.
Non só Bardem
O empobrecemento do discurso a que nos conduciu a
sobreabundancia informativa -ao contrario do o cal moitos afirman- provoca que unha vez que calou unha mensaxe, repetido e amplificada pola súa sinxeleza e superficialidade, apenas se paga a pena tratar de desactivalo, pois a comodidade xeral do lector/espectador o impide case por completo. A mensaxe sobre Biutiful xa consolidouse, antes da estrea da película en España: o mellor/o único valioso é o traballo de Javier Bardem. Imposible loitar contra iso: unha porcentaxe alta de espectadores acudirá a ver o filme pola presenza do actor, unha porcentaxe alta de comentaristas apenas se fará o esforzo de entender o cine do mexicano; outra porcentaxe importante de espectadores apenas se buscará máis alá da experiencia fílmica a flor de pel, e outra porcentaxe importante dos críticos instalarase, de novo, nesa posición (moi cool) sobre a suposta incapacidade de González Iñárritu para construír relatos complexos.

É certo que a interpretación de Javier Bardem é eminente como, por outro lado, a maior parte dos seus traballos: estamos a falar dun dos mellores actores do mundo neste momento; non é menos certo que ese esforzo non tería eficacia ningunha se non estivese realizado sobre a base dun personaxe tan complexo, tan profundo e tan ambiguo como o Uxbal creado por González Iñárritu, Armando Bo e Nicolás Giacobone; e, indo máis lonxe, de nada serviría o atractivo dese personaxe se non estivese integrado nun debuxo social e moral que dota a Uxbal dun significado singular e xera un aluvión de matices semánticos, ideolóxicos, políticos, sociais, psicolóxicos e éticos.
Por outro lado, ségueme asombrando a facilidade coa que se desdeña, en liñas xerais, a posta en escena deste cineasta mexicano. A min acontéceme, vendo todas as súas películas, que non podo deixar de mirar o plano; iso é o que me seduce do seu cine, e ten, evidentemente, unha base obxectiva na súa forma de construír os filmes. González Iñárritu é perfectamente consciente de que o acto de colocar unha cámara e un micrófono non é inocuo, e que ambos os dous espazos, o da imaxe e o do son, son lenzos en branco sobre os que envorcar toda a emoción e todo o significado. Dous lenzos que se fusionan e que xogan entre eles (en ocasións o silencio deixa todo o escenario á imaxe, ás veces o baleiro do plano obríganos a escoitar a paisaxe sonora) pero, sobre todo, dous lenzos repletos de detalles que se interrelacionan e enriquecen mutuamente. É asombroso como a composición, o encadre, a luz, o son, a perspectiva... todos os elementos da linguaxe cinematográfica son postos en xogo polo autor para facer indivisible o corpus emoción-reflexión.

En Biutiful, como nas súas outras películas, esta estratexia conduce a imaxes inesquecibles, dunha pregnancia e dunha forza emotiva difíciles de achar no cine contemporáneo (a escena do mar abandonando na praia os cadáveres dos inmigrantes chineses, a panorámica sobre unha Barcelona luxosa enchida de grúas que sabemos manexadas por inmigrantes explotados) pero, ademais, esta película ofrece unha singularidade engadida: unha mestura xenérica (documental, fantástico, melodrama, terror) en plena coherencia coa complexidade do personaxe e do ámbito. Unha mestura ligada con mestría, onde resulta igual de incrible o retrato de corrupción rodado en ton documental nas rúas de Barcelona, como reais parecen os espíritos dos mortos que é capaz de ver Uxbal.
Baixo esta perspectiva, a de diversas texturas e elementos heteroxéneos urdidos con precisión, con rigor narrativo e con extremado lirismo en ocasións, encontrámonos con outra das ideas forza do cine de Iñárritu, levada neste filme -quizais o máis persoal de todos os seus- ao extremo, que determina tamén un estilo e unha moral: o principio de contradición. Dende o mesmo título (a transcrición incorrecta de "beautiful", "belo" -que nos informa xa dun dos temas da película: o estrato cultural en función da nacionalidade, é dicir, da renda- choca frontalmente co feísmo, estético e ético, que domina boa parte da película), pasando por Uxbal (un ser xeneroso pero ao mesmo tempo corrupto, pai voluntarioso pero cidadán pouco exemplar, etc.) ata o propio retrato da cidade catalá (bela na luz do atardecer, escura e sucia nas quellas onde acontecen as cousas das que non queremos saber)… todo é ambiguo e contraditorio, todo é e debe ser objeto de procesamento e de reflexión. Iñárritu, ao contrario que algúns dos popes do cine contemporáneo animados por algúns dos popes da crítica contemporánea (recordo agora a Fincher, Nolan ou Haneke) non propón un camiño único e dogmático -e, polo tanto, case sempre tramposo- para acceder ás ficcións, senón que compón poemas abertos, onde a liberdade creativa se impón ás ideas preconcibidas, e onde a moral do controvertible vence a batalla á anti-ética dos imáns da cultura. Se me gusta o seu cine é porque me deixa espazo para pensar. Tempo e espazo. Precisamente por iso non será doado, nesta época na que se van buscando aprisa respostas pechadas, que o seu cine poida despuntar máis alá dalgúns defensores acérrimos entre os que, polo momento, me encontro. Porque González Iñárritu si é consciente, e o leva coherentemente á práctica, de que xusto agora que criamos ter todas as respostas, cambiáronnos as preguntas.


viernes, 3 de diciembre de 2010

Sed de mal



Onte xoves 2 de decembro, podemos ver grazas ao Cine Club Poleiro esta xoia do grande Orson Welles, director que nos deixou títulos míticos na historia do cinema coma por exemplo "Citizen Kane" (1941),"Macbeth" (1948) ou o que fai referencia a crítica abaixo referida "Touch of Evil" (1958).

Crítica en Film Affinity
Un bo home, un mal policía...
Barroca ata os miolos, "Sed de mal" é quizais a mellor película realizada por
Orson Welles. A razón de que o mestre filmará esta xoia do cine tena Charlton Heston. En nun primeiro momento Welles só estaba contemplado para interpretar a Hank Quinlan, pantagruélico policía que camiña pesadamente entre o fío do legal e ilegal para lograr os seus propósitos; pero Heston, no cume da súa carreira, entendeu que sería Welles quen o dirixira e aínda que non era así mantivo esta esixencia e logrou que o mestre filmase unha das mellores películas da historia do cine.
Intriga criminal desenvolvida nun pobo fronteirizo entre
EE.UU e México, que enfronta a un Quinlan, amargado e fascista, co seu contrario, Vargas (Heston), inquebrantable na súa honradez e limpo nos seus métodos (ironías do cine). A primeira secuencia pasou con xustiza á historia do cine. Un plano secuencia de case tres minutos (agora na versión "director's cut" podémola ver sen os títulos de crédito que "ensuciaban" esta xoia) que comezando por un plano detalle dunha bomba de reloxaría percorre toda a linguaxe cinematográfica ata rematar na explosión que iniciará todo a intriga e a chegada do fascinante Hank Quinlan.
A película é un exercicio alucinóxeno, cunha atmosfera pesada, xenialmente fotografada por Russell Mety, que nos transportará a un universo bizarro e putrefacto, con encadres que subliñan dende a trama ás características dos principais personaxes. Esta posta en escena, enche de encadres asombrosos e movementos de cámara para nada gratuítos e dunha modernidade asombrosa, destilan o zume que só un xenio como Welles posuía. Mostra disto, sería a última secuencia, un exercicio visual e sonoro que resume o ton alucinante que preside esta película de cine negro, negro.
A actuación de
Welles é estremecedora, chea dunha hondura psicolóxica que logra achegarte a ese ser monstruoso que é Quinlan. Tamén encontramos unha Janet Leigh, "prep-sicosis", como esposa do comisario Vargas e tamén acosada nun motel; e a un Akim Tamiroff como o mafioso mexicano, Tío Joe Grandi. Conta tamén cunha serie de cameos: Mercedes McCambridge, Cotten, Zsa Zsa Gabor e unha misteriosa Marlene Dietrich, como a xitana Tanya, que dará mostras da súa valía nun pequeno papel que enche toda a pantalla e pecha esta historia cunha frase que resume toda a película: "un bo home, un mal policía".

domingo, 21 de noviembre de 2010

The town.


Título orixinal: The town. Dirección: Ben Affleck. País: USA. Ano: 2010. Xénero: Drama, thriller. Interpretación: Ben Affleck (Doug MacRay), Rebecca Hall (Claire Keesey), Jon Hamm (axente Adam Frawley), Jeremy Renner (James Coughlin), Blake Lively (Krista Coughlin), Pete Postlethwaite (Fergus "Fergie" Colm), Chris Cooper(Stephen MacRay), Slaine (Albert Magloan), Owen Burke (Desmond Elden), Titus Welliver (Dino Ciampa). Guión: Peter Craig, Ben Affleck e Aaron Stockard; baseado na novela "Prince of thieves" de Chuck Hogan. Produción: Graham King e Basil Iwanyk. Música:Harry Gregson-Williams e David Buckley. Fotografía: Robert Elswit. Montaxe: Dylan Tichenor. Deseño de produción: Sharon Seymour. Vestiario: Susan Matheson. Distribuidora: Warner Bros. Pictures International España.
Crítica de Miguel A. Delgado (La butaca).

Baixo a limitada expresividade de Ben Affleck, latexa un director de estirpe clásica que saca petróleo das situacións máis recorridas. "The town (Cidade de ladróns) " conta cun solvente repartición, pero a trama de Chuck Hogan non está á altura.

Ben Affleck ía camiño de converterse nun dos clixés máis repetidos por todos os cinéfilos. A súa escasa habilidade como actor alcanzara as máis altas cotas da rechifla na patética "Pearl Harbor" (Michael Bay, 2001), pero dous feitos viñeron a dar nos narices aos que pensabamos que xa todo o peixe estaba vendido: gañou a Copa Volpi pola súa interpretación en "Hollywoodland" (Allen Coulter, 2006) e, sobre todo, cegounos a todos debutando como director cunha fita simplemente prodixiosa, "Adeus pequena adeus (Gone baby gone) " (2007). Ante as novas evidencias, comezaba a formularse se sería necesario reabrir o "caso Affleck" e modificar as conclusións ás que chegaramos.

Pois ben, a súa segunda entrega como director, "The town (Cidade de ladróns) " non hai máis que corroborar as sospeitas: Ben Affleck é un director máis que solvente, capaz de levar con firmeza un guión tan feble como o desta fita, outorgándoo máis entidade da que en realidade ten; e por outro lado, segue sendo un intérprete mediocre, ata o punto de que o seu papel protagonista remata sendo un dos principais escollos para que o conxunto se sosteña.

Isto aínda é máis grave se temos en conta que xa o romance que se formula é, por dicilo suavemente, pouco probable. Pouco importa a profesionalidade dunha Rebecca Hall empeñada en sacar adiante un namoramento que debería ser o motor da trama, e que ninguén na platea pode crer. E é unha pena, porque o resto do envoltorio demostra a firmeza e a precisión coa que Affleck sabía levar o relato da súa anterior obra como director: tanto retratando a unha estupenda galería de secundarios -un Jeremy Renner que demostra, diga o que se diga, que a súa candidatura ao Oscar® por "En terra hostil (The hurt locker) " (Kathryn Bigelow, 2008) non foi ningún despropósito- como manexando a nomes máis que consagrados -a única escena de Chris Cooper é das que valen o seu peso en ouro, e Pete Postlethwaite confirma a súa recuperación tras o seu paso por "Origen" (Christopher Nolan, 2010) e o seu gancho como vilán sen escrúpulos-.

Se a iso engadimos un pulso asine para rodar as escenas de atraco de bancos e a utilización do espazo físico do barrio para dar forma a unha entrega digna dentro dun xénero que foi forxando as súas propias regras, "The town (Cidade de ladróns) " terá sido o exercicio aplicado que reafirma o seu autor e lle dá crédito para moverse no seo dunha industria na que, a pesar do seu Oscar® compartido por Matt Damon por "O indomable Will Hunting" (Gus Van Sant, 1997), lle custou que o tomasen en serio.

Baixo ese rostro de expresividade bastante limitada, latexa un director de estirpe clásica, capaz de sacar petróleo mesmo de momentos tan vistos como a entrada dun fillo na sala dos locutorios para ver o seu pai, un deses que revelan a potencia dun director pola súa capacidade para transmitir a partir de elementos aparentemente leves. O como sabe levar aos actores, incluída unha Blake Lively que aquí rendibiliza ao máximo o seu papel, ou un Jon Hamm que se confirma como un duro con futuro. A pena, unha vez máis, é que a trama da novela de Chuck Hogan non estea á altura de tan bos vimbios, incluída a banda sonora de Harry Gregson-Williams e David Buckley. Esperamos xa a terceira entrega deste novo cineasta.

miércoles, 3 de noviembre de 2010

Estómago


Mañá, xoves 4 grazas ao Cine Club Poleiro, poderemos ver este fita de Marcos Jorge. Aquí vos deixo o cartel da película, así coma a sinopse e unha pequena crítica da mesma.
Autorizada para: Sen clasificar
Estrea: 19-12-2008
Ano: 2007
Xénero:
Peliculas de Drama
Actor / Actriz:
Zeca Cenovicz, Carlo Briani, Babu Santana, Fabiula Nascimento, João Miguel
Guionista: Marcos
Jorge, Lusa Silvestre, CláudiaNatividade,Fabrizio Donvito
Director: Marcos
Jorge
Musica:
Giovanni Venosta
Fotografía: Touca
Seabra
Produción: Marco
Cohen
Distribuída por: Alta
Films

Sinopse de Estómago
Raimundo Nonato chega á gran cidade coa esperanza de conseguir unha vida que lle permita, no mesmo día, comer e cear. Consegue traballo nun bar e alí descobre o seu talento innato para a cociña e, cos seus coxinhas, transforma o lugar nun local de éxito. Giovanni, dono dun coñecido restaurante italiano, intúe os dotes de cociñeiro de Nonato e cambia a súa vida ao contratalo como axudante de cociña. Así se inicia para Nonato o descubrimento da cociña italiana, das receitas, os sabores e, como non, do viño. A vida de Nonato cambia e empeza a afirmarse socialmente: unha casa, roupa, novas relacións e, sobre todo, o amor dunha muller, Iria, unha prostituta de bo apetito, coa que establece un ancestral intercambio de sexo por comida.
Crítica de Estómago
Marcos
Jorge non podía ter empezado mellor coa súa ópera prima "Estómago". A fita recibiu a Espiga de Ouro por decisión unánime do xurado internacional na pasada edición do Festival de Cine de Valladolid. Coa gastronomía como fío condutor, o filme é unha sátira a favor da dignidade e en contra da desigualdade social. Os seus personaxes son divertidos, aínda que primitivos, e fante rir de cousas que, en realidade, non teñen ningunha graza. O protagonista é o cociñeiro Nonato, interpretado por Joao Miguel, un home con moito talento que acaba caendo nas drogas e a prostitución.

sábado, 30 de octubre de 2010

Cineuropa

Cineuropa estrea en Galicia a Godard, Kiarostami ou Oliveira
O festival de
Santiago incluirá 26 galegos "vangardistas"
Que cineastas da envergadura de Jean-Luc Godard, Abbas Kiarostami ou Manuel de Oliveira non encontren espazo nas pantallas galegas supón unha anomalía cultural. Para o director de Cineuropa, José Luis Losa, significa "que algo pasa". "Ademais, este festival demostra que é falso que non haxa público para ese cine", engade, "porque os pases están cheos". Entre as 130 películas que Cineuropa proxectará en Santiago do 10 de novembro e ao 3 de decembro encóntranse, tamén, as últimas obras de Godard (Filme socialisme), Kiarostami (Copia certificada) e Oliveira (O estranho caso de Angelica).
Pola mostra compostelá pasará o máis destacado do circuíto europeo de festivais. Losa oufanouse de presentar ao público galego "o palmarés case ao completo" da última edición de Cannes.Tournée -premio ao mellor director-, de Mathieu Amalric, ou El tío Boonmee recorda as súas vidas pasadas -Palma de Ouro-, do tailandés Apichatpong Weerasethakul, entre elas. Precisamente o produtor desta última fita, o español Luis Miñarro, recibirá a homenaxe do festival. Miñarro colocou o seu traballo ao servizo de películas de Lisandro Alonso, Albert Serra ou José Luis Guerín
De Guerín, hai tres anos premio Cineuropa, presentarase Guest, o seu máis recente traballo, con forma de apuntamentos de viaxe. E de Isaki Lakuesta, de quen na pasada edición do certame se proxectou Los condenados, haberá noticias, no documental La noche que no acaba, achégase á vida de Ava Gardner durante a súa estanza no Madrid dos sesenta. Bicicleta, cuchara, manzana, de Carles Bosch, trata o Alzheimer que sofre o ex presidente socialista da Generalitat, Pasqual Maragall. E dun dos patriarcas do documentalismo contemporáneo, o estadounidense Frederick Wiseman, poderase ver a súa Boxing Gym, presentada en Cannes o pasado maio.
O cine fantástico agruparase baixo o epígrafe Fantastique Compostela. Somos a noite, de Dennis Gansel e premiada na citas de referencia do xénero, Sitges, ou El último exorcismo, de Daniel Stamm, e Monstros, de Gareth Edwards, son outros dos títulos sinalados pola organización. Un concerto, o 21 de novembro na Nasa, completará o ciclo de horror: tocarán os vigueses Transilvanians e os lendarios avós do skai xamaicano, The Skatalites.
Finalmente, o festival habilitou unha mostra de Novo cinema galego, na que participarán 26 autores "do máis vangardista da produción galega". Probablemente, Todos vós sodes capitáns, o filme de Óliver Laxe galardoado en Cannes, sexa un dos que se poderán ver na 23ª edición de Cineuropa, que organiza de novo o Concello de Santiago.