Película: Profesor Lazhar. Título orixinal: Monsieur Lazhar. Dirección: Philippe Falardeau. País: Canadá. Ano: 2011. Duración: 94 min. Xénero: Comedia dramática. Interpretación: Mohamed Fellag (Bachir Lazhar), Sophie Nélisse (Alice), Émilien Néron(Simon), Danielle Proulx (Srta. Vaillancourt), Brigitte Poupart(Claire), Vincent Millard (Victor). Guion: Philippe Falardeau; baseado na obra de Evelyne de la Chenelière. Produción: Luc Dérye Kim McCraw. Música: Martin Léon. Fotografía: Ronald Plante. Montaxe: Stéphane Lafleur. Deseño de produción: Emmanuel Fréchette. Vestiario: Francesca Chamberland. Distribuidora: A Contracorrente Films. Estrea en Canadá: 28 Outubro 2011. Estrea en España: 18 Maio 2012. Cualificación por idades: Non recomendada para menores de 7 anos

O cine canadense xa ten dado boas mostras do achegamento ao tratamento da dor provocada pola perdida dos seres queridos, así  lembramos aquel supostamente doce porvir do cal foron privados os nenos de todo un pobo canadense na súa " O doce porvir" (Atom Egoyan, 1997) ou o achegamento a futura perdida do personase principal das "Invasións bárbaras"(Denys Arcand, 2003)  controvertido profesor de que mostra no seus últimos momentos de vida o humanismo e o hedonismo de que amou a vida  no seu máximo expoñente.
Polo tanto esta filmografía, xa ten mostras dun evidente calado e maestría no que o tratamento da morte se refire, se ben, neste Profesor Lazhar do que agora falamos o contexto escolar refire en dúas vías como achegamento dos pequenos á dor polo recente suicidio da súa titora e polo revulsivo por inminente e contraditoriamente anticuada nas súa postulados metodolóxicos e pedagóxicos do persoaxe de Lazhar, protagonista do filme.
Tal feito, de por si dramático, afianzase aínda máis por ter acontecido na aula, co cal entróncase a dor da perdida do referente, dun dos modelos que guiarán a estes nenos e nenas a vida adulta coa entrada de dita dor dentro do contexto da aula, onde o factor de protección do alumnos, coma factor para a súa boa aprendizaxe, queda roto polo drástico do acontecemento.
E nesta a irrupción do extrano Profesor Lahzar,  cuns métodos un tanto inusuais nestes tempos de innovación metodolóxica , sinala coma a idea da volta a establecer o vínculo de protección e de referente que estes estudantes en particular e do estudantado en xeral, precísan coma necesaria nuns tempos de inmediatez e de perdida de identidades e valores.

Hysteria

Película: Hysteria. Dirección: Tanya Wexler. País: Reino Unido. Ano: 2011. Duración: 103 min. Xénero: Comedia romántica. Interpretación: Maggie Gyllenhaal (Charlotte Dalrymple), Hugh Dancy (Mortimer Granville), Rupert Everett (Edmund St. John-Smythe), Jonathan Pryce (Dr. Robert Dalrymple), Felicity Jones(Emily), Gemma Jones (Lady St. John-Smyhte), Sheridan Smith(Molly), Ashley Jensen (Fannie). Guion: Jonah Lisa Dyer e Stephen Dyer; baseado nun argumento de Jonah Lisa Dyer, Stephen Dyer eHoward Gensler. Produción: Tracey Becker, Judy Cairo e Sarah Curtis. Música: Cast Waltzing. Fotografía: Sexan Bobbitt. Montaxe:Jon Gregory. Deseño de produción: Sophie Becher. Vestiario: Nic Ede. Distribuidora: Vertixe Films. Estrea en Reino Unido: 21 Setembro 2012. Estrea en España: 15 Xuño 2012. Cualificación por idades: Non recomendada para menores de 12 anos.

"Hysteria": Veloz paroxismo

Escrito por Almudena Muñoz o 04.06.12 ás 23:01

Achegamento desafogado ao normalmente estrito xénero de época vitoriana. A película reparte sorrisos satisfeitos tras un breve anaco de animación, aínda que á saída un desexe pedir nova cita para máis, e para algo máis intenso.

Para a representación da histeria na imprescindible "un método perigoso" (David Cronenberg, 2011), a narrativa e a estética da película optaba por unha actitude contida, en calidade da represión desa marea de pulsións riscadas de desviacións do corpo e o ánimo. Mentres para Cronenberg a histeria obtiña unha resposta psiquiátrica e calaba as súas formas, antes de que os camiños das paixóns humanas estalasen fronte ao consenso social, en "Hysteria" (ver tráiler) o desenvolvemento é tan lixeiro (e rapidamente eficaz) como a solución que achegan os seus protagonistas á mal chamada histeria feminina.

O punto de máximo paroxismo, eufemismo vitoriano para o orgasmo, recéitase de portas dentro como remedio para nais, viúvas, solteiras e amas de casa, sempre de clase podente, que non achan motivo aos seus ataques de choro e as palpitacións que as acosan nos momentos máis inoportunos. O que comeza como derivación cachonda da típica comedia de época british, na liña do que tería rodado un Mackendrick -ou como noutra fita de sexo e época, "Inconscientes" (Joaquín Oristrell, 2004)-, remataesquinando o tema central do argumento, con tal de equilibralo con aspectos de denuncia máis politicamente correctos. Maggie Gyllenhaal -quen xa demostrara os seus dotes para o acento inglés en "A neneira máxica e o Big Bang" (Susanna White, 2010)- representa o lado oposto desa histeria con orixes nos baixos íntimos.

O do seu personaxe é unha síncope de muller intelectual, envorcada nas clases máis desfavorecidas, no impulso do seu hospital caritativo e na defensa dos negados privilexios e dereitos para o seu sexo. Esa busca dun balance entre o epicúreo e o socialista, entre desafogar mulleres de clase alta e dar voz ao feminismo que non entende de diferenzas económicas, transcorre co bo humor e a naturalidade con que os británicos saben abordar historias do seu máis famoso século. A pesar desa beataría que asoma de cando en vez e da súa tendencia ao chiste para señora que se escandaliza doadamente, "Hysteria" traslada os seus síntomas ás formas: as dunha comedia tan tola e agradable como un plumeiro eléctrico.

Intocable

TÍTULO ORIXINAL Intouchables ANO DURACIÓN 109 min. PAÍS l DIRECTOR Olivier Nakache, Eric Toledano GUIÓN Olivier Nakache, Eric Toledano MÚSICA Ludovico Einaudi FOTOGRAFÍA Mathieu Vadepied REPARTICIÓN François Cluzet, Omar Sy, Anne Le Ny, Audrey Fleurot, Clotilde Mollet, Joséphine de Meaux,Alba Gaia Bellugi, Cyril Mendy, Christian Ameri, Marie-Laure Descoureaux, Gregoire Oestermann PRODUTORA Quad Productions / Gaumont / TF1 Films / Ten Films / Chaocorp production / Canle + / Cinecinema WEB OFICIAL http://www.intocable-lapelicula.com/ PREMIOS 2011: Premios Cesar: Mellor actor (Omar Sy). 9 nominacións, incluíndo mellor película 2011: Festival de San Sebastián: Sección oficial non competitiva - Clausura 2011: Festival de Tokyo: Mellor película, mellor actor (François Cluzet & Omar Sy) 2011: Nomeada Premios David de Donatello: Mellor película da Unión Europea XÉNERO Comedia. Drama | Amizade. Minusvalidez. Baseado en feitos reais SINOPSE Philippe, un aristócrata que se quedou tetrapléxico a causa dun accidente de parapente, contrata como coidador a domicilio a Driss, un inmigrante dun barrio marxinal recén saído do cárcere. Aínda que, á primeira vista, non parece a persoa máis indicada, os dous rematan logrando que convivan Vivaldi e Earth Wind and Fire, a elocuencia e a hilaridade, os traxes de etiqueta e o chándal. Dous mundos enfrontados que, pouco a pouco, conxenían ata forxar unha amizade tan disparatada, divertida e sólida como inesperada, unha relación única na súa especie da que saltan faíscas. «Quizais cambien as cousas». Máis alá da súa idealización cinematográfica como fábula inspirada en feitos reais, a historia que presentan Eric Toledano e Olivier Nakache triunfa pola naturalidade do seu discurso. Os cineastas conseguen emocionar sen abusar do lacrimal do respectable mediante forzadas incisións na dor do rico atado á cadeira de rodas nin na situación social do inmigrante negro de barriada marxinal; e pola parte cómica, as andanzas da parella improbable pero certa arrancan gargalladas nacidas do que realmente importa aquí: a esencia humana de cada un, a que permite superar barreiras e mirar máis alá do que temos diante. Cen nove minutos machucando clixés con total tranquilidade.