Película: Tiranosauro. Título orixinal: Tyrannosaur. Dirección eguion: Paddy Considine. País: Reino Unido. Ano: 2011. Duración: 91 min. Xénero: Drama. Interpretación: Peter Mullan, Olivia Colman,Eddie Marsan. Produción: Diarmid Scrimshaw. Música: Chris Baldwin e Dan Baker. Fotografía: Erik Wilson. Montaxe: Pia Di Ciaula. Deseño de produción: Simon Rogers. Vestiario: LanceMilligan. Distribuidora: Festival Films. Estrea en Reino Unido: 7 Outubro 2011.Crítica de Jose Arce.
Paddy Considine debuta na dirección de longametraxes cun intenso e agridoce drama sobre dous camiños que se cruzan para descubrir que a esperanza é capaz de xurdir nos ámbitos máis inesperados. Amolezan e Colman, estupendos.
«Por que fas isto?». Solvente e versátil como actor, Considine se descobre agora como un cineasta capaz de arrepiar o espectador dende a concisión técnica e narrativa, cunha historia tamén asinada por el que presenta a dúas almas perdidas que se encontran nun ámbito de máxima violencia física e emocional para ambas as dúas. Aínda que é certo que tende ao exceso superlativo todos os personaxes que cruzan a pantalla están desfeitos por un ou outro motivo, o realizador manexa a cámara con sinxeleza e é capaz de achegar escasas pero efectivas vías de escape que nacen dun humor non por retorcido o propio título menos valiosas, demostrando que a vitalidade pode emerxer nos momentos máis imprevistos o funeral e que o amor xermola mesmo nos lugares menos propicios.
Aínda sen ser proposta para un público amplo pola súa propia e esaxerada esencia tráxica, soamente por gozar do traballo do seu dupla central xa paga a pena deixarse levar a esta viaxe ao abismo. Amolezan, sempre rozando a excelencia, e Colman, adorable dende a súa mirada caritativa ata o desarmante, enchen a pantalla de turbación compartida, secundados por ese tipo tan simpaticamente puñetero que son Eddie Marsan e por Ned Dennehy, un deses complementos ideais para case calquera tipo de menú. Sen ningún tipo de pretensión, sen ínfulas mesiánicas nin redentoras máis ben todo o contrario: o misterio duns personaxes debuxados pouco máis ou menos que a retallos envolve en certo modo todo o que acontece, "Tiranosaurio" nos ata á butaca e nos fai suspirar cando remata. Pero non nos imos de todo aliviados.http://www.youtube.com/watch?v=z9L_0wd66AE
