El concierto

O próximo xoves 3 ás 21:30 comezamos un novo ciclo no Cineclub Poleiro (Goián), coa proxección de "El Concierto", do director rumíano Radu Mihaileanu.

Ficha

Título orixinal: Le concert. Dirección: Radu Mihaileanu. Países: Francia, Italia, Romanía e Bélxica. Ano: 2009. Duración: 119 min. Xénero: Comedia, musical. Interpretación: Alexei Guskov (Andrei),Mélanie Laurent (Anne-Marie), Dimitri Nazarov (Sacha), Valeri Barinov (Iván), Miou-Miou (Guylène), François Berléand (Olivier),Anna Kamenkova (Irina), Lionel Abelanski. Guión: Radu Mihaileanu; coa colaboración de Matthew Robbins e Alain-Michael Blanc; baseado nun argumento de Héctor Cabello Reyes e Thierry Degrandi. Produción: Alain Attal. Música: Armand Amar. Fotografía:Laurent Dailland. Montaxe: Ludovic Troch. Deseño de produción:Christian Niculescu e Stanislas Reydellet. Vestiario: Viorica Petrovici e Maira Ramedhan Lévy. Distribuidora: Vertixe Films.

Sinopse

Os días de maior gloria para Andrei Filipov pasaron. O que fora o mellor director de orquestra da Unión Soviética tivo que renunciar ao seu posto na Bolshoi de Moscú, tras negarse a prescindir dos seus músicos xudeus, tamén amigos. Tres décadas despois, Filipové o limpador da Bolshoi e, accidentalmente, descobre un fax que é unha carta do Teatro de Châtelet invitando a orquestra oficial a dar un concerto en París. Filipov, entón, embárcase nunha empresa suicida: reunir os seus vellos amigos e levalos ata a capital francesa, facéndose pasar pola devandita orquestra e intentando así recuperar, nun gran concerto, a gloria dun pasado mellor.

A rede social
Director: David Fincher
Intérpretes: Jesse Eisenberg, Justin Timberlake, Rooney Mara,Rashida Jones, Andrew Garfield, Max Minghella, Brenda Song
País: USA Ano: 2010. Data de estrea: 15-10-2010
Xénero: Drama
Por Jordi Costa
A maior parte de preparodias que, cando o tráiler desta película viu a luz, invadiron YouTube insistía nunha mesma idea: a creación de Facebook non parecía material de espesor para a traxedia e a énfase dramática. Equivocábanse, pero o máis interesante é que non lograron intuír que David Fincher e o guionista Aaron Sorkin ían transcender co seu traballo toda idea recibida sobre esas adscricións xenéricas. 'A Rede Social' é, en definitiva, o máis parecido a unha postraxedia ou a un postdrama: Mark Zuckerberg, creador de Facebook e protagonista deste sensacional, complexo, arriscado estudo dun personaxe, é, en boa medida, un burato negro capaz de absorber toda paixón e toda emoción, un enigma, unha cifra, un perfecto síntoma duns tempos inmersos na virtualidade e o simulacro.

Un novo 'Cidadán Kane'?
Mark Zuckerberg, cuxo misterio encontra o seu perfecto vehículo na xestualidade esquiva e a musculatura derrubada e hostil de Jess Eisenberg, ben podería ser o Charles Foster Kane dunha era posuída polo baleirado do espírito profetizado polo rostro de Peter Sellers na película 'Benvido, Mr. Chance' (Hal Ashby, 1979). Sorkin parece ter detectado nel a un heterodoxa manifestación do utopista -o tipo que desafía o sistema de castas das fraternidades americanas creando o club que acepta a calquera como membro e que bate á eficacia corporativa coas armas da xenialidade excéntrica-, pero tamén a unha sorte de monstro torturado (cuxo móbil é o resentimento e a vinganza) e a un paradoxo tráxico: o forxador da maior ferramenta social (en realidade, un simulacro de relacións) condenado ao illamento e ao máis profundo illamento existencial.

En 'A Rede Social' hai un sacrificio -Eduardo Saverin (Andrew Garfield), o amigo convertido en lastre abandonado na ascensión ao éxito- e un demo tentador -Sean Parker (Justin Timberlake), que tamén será condenado a unha singular inmolación polos seus pecados no aséptico, inmaculado universo de Facebook-, pero todo iso funciona como latencia e eco de vellas construcións mitolóxicas no que, en realidade, se afirma como sobrecolledor retrato duns tempos (o noso presente) marcados pola asfixia do significado e a implacable entrada nunha sensibilidade case posthumana.

David Fincher parece asumir o papel de fiel transcritor dun guión impecable, e soamente se permite unha puntual floritura de estilo, pero consegue fundar un novo clasicismo a través dunha escritura que, de tan perfecta, resulta inquietante. Como o propio Mark Zuckerberg.