Película: Código fonte. Título orixinal: Source code. Dirección: Duncan Jones. Países: USA e Francia. Ano: 2011. Duración: 93 min. Xénero: Acción, ciencia-ficción, thriller. Interpretación: Jake Gyllenhaal (Colter), Michelle Monaghan (Christina), Beira Farmiga (Colleen Goodwin), Jeffrey Wright (Dr. Rutledge), Brent Skagford (George Troxel), Cas Anvar (Hazmi), Michael Arden (Derek), Craig Thomas (home do reloxo vermello). Guion: Ben Ripley. Produción: Mark Gordon, Philippe Rousselet e Jordan Wynn. Música: Chris Bacon. Fotografía: Don Burgess. Montaxe: Paul Hirsch. Deseño de produción: Barry Chusid. Vestiario: Renée April. Distribuidora: Aurum

Onde é que esa cara? Cando todos os botóns para aproveitar o clásico de ficción científica deulle, cando a maioría da xente que revisita as paisaxes de idade en que creceron durante a adolescencia - as coleccións de libros ou colección Martínez Roca! - Fai-medio algures entre a admiración e a reformulación - para non dicir que non evolucionaron! -, velaí que un novo director determinado a recuperala la sen facer trampas l. El o fixo "Moon" (2009), unha estrea fresca, e fai iso de novo coa súa primeira entrega para o cinema comercial, " Código fonte" (consulta Trailer). Pura alegría de deixar ir sen máis, , como se estivesemos dispostos a un capítulo de "In The Twilight Zone" (Joe Dante, John Landis, George Miller, de Steven Spielberg, 1983). Iso non da!

Pena que a necesidade de ofrecer ao espectador un acabado emocional manche a realización dun filme que, na súa modestia, ou mellor, no axustado entre as súas alegacións e os medios utilizados para culminar, vai para onde blockbusters, moitos non van.. Jake Gyllenhaal, cun grande elenco ao fronte e xunto cunha perfecta Michelle Monaghan, ofrecenos a visión particular dun loop de tempo que fai que o filme nos manteña fixos na pantalla, evitando os perigos que repetidas accións poden traer, e mostrando-nos que o futuro de gran parte do cine comercial está en cineastas que conseguen sobrevivir con orzamentos pequenos.

Haberá algúns que van culpa a falta de un estilo innovador, propio, para marcar a diferenza cos seus modelos a imitar. Pero, en realidade, non debemos perder de vista unha cousa: a liña que concibiu da ficción científica como un fin de xénero, capaz de alimentar as páxinas de revistas pulp, dende hai moito foi abandonado en prol dunha máis ambiciosa, ás veces limítrofe, perigosamente coma pedante. Polo tanto, a case tan tradicional coma o fime de Jones, , Buried (Buried)" [2010] e "Código Fonte" conteñen, en certo sentido, a semente do futuro. Un futuro ,que o ciclo de cousas, se viu a ollar as fontes orixinais marcado por mestres como Dick, Heinlein, Asimov e Bradbury. Eles non estaban mortos, non, e, de novo, para o noso pracer.