The Company Men

Película: The company men. Dirección e guion: John Wells. País: USA. Ano: 2010. Duración: 104 min. Xénero: Drama. Interpretación: Ben Affleck (Bobby Walker), Chris Cooper (Phil Woodward), Kevin Costner (Jack), Maria Bello (Sally), Tommy Lee Jones (Gene McClary), Craig T. Nelson (James), Rosemarie DeWitt (Maggie Walker). Produción: Claire Rudnick Polstein, Paula Weinstein e John Wells. Música: Aaron Zigman. Fotografía: Roger Deakins. Montaxe: Robert Frazen. Dirección artística: John R.Jensen. Vestiario: Lyn Paolo. Distribuidora: Tripictures.

En "The company men" danse da man a crítica e a loanza das orixes dunha sociedade fundamentada no valor do traballo e a comunidade. Interpretacións inspiradas e un guión de ferro para unha valiosa película nacida a rebufo da crise.

Na época da Gran Depresión dos anos 30, Hollywood aliouse co New Deal do presidente Roosevelt para insuflar ánimos e sensación de comunidade a unha sociedade que ameazaba con disgregarse ante o látego do paro e o afundimento da economía. E agora, cando o país volve atravesar outro momento de crise, os vellos costumesreverdecen: se por un lado documentais como "Inside job" (CharlesFerguson, 2010) pretenden explicar, de xeito crítico, os mecanismos perversos que levaron ao colapso á maior potencia capitalista do mundo, películas como "Up in the ir" (Jason Reitman, 2009) lanzan a mirada cara a atrás, ao sistema de valores que Estados Unidos considerou sempre como a base do seu sistema, o Árcade do que parte todo no que co paso do tempo se foi convertendo.

A medio camiño entre unha e outra sitúase "The company men" (ver tráiler e escenas), unha proposta na que crítica e loanza das orixes se dan a man. Por un lado está a súa mirada cara ás elites que dirixen as grandes corporacións, divorciadas hai moito tempo da economía real pola súa obsesión por cumprir as esixencias de esvaídos accionistas e maximizar os beneficios da súa clase directiva. Coma se a experiencia do director, produtor dunha serie tan emblemática como "A á oeste da Casa Branca" (1999-2006), lle tivese ensinado a mostrar as engrenaxes das reunións de despachos onde se sentencia a sorte de miles de anónimos, vemos desfilar ante os nosos ollos a lixeireza coa que se toman as decisións, como se acernan completas carreiras profesionais ou despídese 3.000 persoas por motivos máis próximos á lotaría que a sólidas razóns.

Por outro, e no que podería tomarse como unha versión actualizada do universo de Frank Capra, a lupa se detén no pequeno, na rede de seguridade que constitúen a familia e a comunidade, capaces de evitar o desastre a cambio de renunciar ao status do gañador, un catálogo de luxos preestablecer que impón o coche luxoso, a casa enorme, os colexios exclusivos e a pertenza a un club de golf. Un sistema de referencias que, como lle acontece ao protagonista interpretado por Ben Affleck, acaba confundíndose con outras cousas máis importantes e, co tempo, resistentes ante a desgracia.

Pode que haxa quen considere que esa indisimulada intención de transmitir unha mensaxe resta credibilidade e potencia á fita. Nada máis lonxe da verdade, sobre todo se temos en conta que se sustenta en interpretacións fóra de serie dunha repartición en verdadeiro estado de graza, onde cada fotograma ocupado porAffleck, Tommy Lee Jones, Chris Cooper, Maria Bello, RosemarieDeWitt, Kevin Costner ou Craig T. Nelson -o inesquecible pai de "Poltergeist" (Tobe Hooper, 1982)- desprende a autenticidade do cine que o fia todo a un guión de ferro e a unhas interpretacións inspiradas. Con todos estes vimbios, resulta imposible non se sentir concernido polo que sucede ante os nosos ollos, por máis que fale dunhas existencias a anos luz dos padecementos que o paro reparte no noso ámbito. Pode que se trate de insuflar ánimos, de facer un canto aos valores, de retornar ás raíces e ao valor do traballo que verdadeiramente se ve e se pode tocar como a única vía para construír unha sociedade humana. Si, pode que todo iso sexa verdade e ata discutible, pero cando cho están a contar tan ben, que máis dá?