El inocente

Crítica de Javier Ocaña

O INOCENTE

Dirección: Brad Furman. Intérpretes: Matthew McConaughey, Ryan Phillippe, Marisa Tomei, William H. Macy. Xénero: thriller xudicial. Estados Unidos 2011. Duración: 118 minutos.

Durante boa parte da década dos noventa, o thriller xudicial con certo toque político viviu a súa época de esplendor no despacho grazas, sobre todo, ás numerosas adaptacións cinematográficas das novelas do moi vendido John Grisham. Mesmo as máis convencionais, como Tempo de matar e El cliente, de Joel Schumacher; O xurado, de Gary Fleder; ou Cámara selada, de James Foley, conseguían agarrar ao espectador co entretemento como bandeirola de enganche, e aínda que un par de grandes directores (Francis Ford Coppola, con Lexítima defensa; Robert Altman, en Conflito de intereses) asinaron senllas películas do montón, outro par autores de verdade filmaron as potentes El informe pelicano (Alan J. Pakula) e La tapadeira (Sydney Pollack).Michael Connelly non é John Grisham, pero paréceo, polo menos nesta notable adaptación da súa novela El inocente, con estrutura, personaxes, xiros e esencias semellantes ás daquelas fitas dos noventa; uns traballos que, a causa da sobredose de series de avogados nas televisións de medio mundo, comezaron a declinar na gran pantalla co novo século.

O inocente non inventa nada. Nela danse cita dende o posible culpable con cara de pan de Las dúas caras da verdade (1996) ata o avogado sen escrúpulos coa soberbia como segundo traxe deAlgunos homes boas (1992), pero a graduación da información sempre é a correcta, os xiros de guion conteñen a sorpresa necesaria, e os personaxes, o seu punto xusto de atractivo malsán e de sensibilidade. Na súa segunda longametraxe (o primeiro non se estreou en España), Brad Furman demostra tanto oficio coma carencia de estilo propio (eses minizooms que reencadran constantemente, típicos das series, son un cansazo), non obstante, aquí o importante é que o ritmo nunca decaia, que os flocos soltos se unan na madeixa do entretemento. E aínda que a transcendencia inmersa na súa mensaxe (os peores clientes para os avogados son os verdadeiros inocentes) non adquira a altura desexada, a película cumpre firmemente cos seus propósitos.