Un dios salvaje

Película: un deus salvaxe
Título orixinal: Carnage. Dirección:Roman Polanski. Países: Francia, Alemaña, Polonia e España. Ano: 2011. Duración: 79 min. Xénero: Comedia negra.
 Interpretación:Jodie Foster (Penelope Longstreet), Kate Winslet (Nancy Cowan),Christoph Waltz (Alan Cowan), John C. Reilly (Michael Longstreet),Elvis Polanski (Zachary), Eliot Berger (Ethan). Guion: Roman Polanski e Yasmina Reza; baseado na obra teatral homónima deYasmina Reza. Produción: Saïd Ben Saïd. Música: Alexandre Desplat. Fotografía: Pawel Edelman. Montaxe: Hervé de Luze. Deseño de produción: Dean Tavoularis. Vestiario: Milena Canonero. Distribuidora: Alta Classics. Estrea en Francia: 7 Decembro 2011. Estrea en España: 18 Novembro 2011. Cualificación por idades: Non recomendada para menores de 12 anos.


Crítica de José Arce.

Roman Polanski propón unha radiografía do ser humano que entretén, divirte e mesmo sorprende en ocasións, pero que carece da mordente necesaria para axitar ou subverter ao palco. O cuarteto de actores, por suposto, está fantástico.

O fillo de Alan e Nancy (Christoph Waltz e Kate Winslet) golpeou cun pau ao fillo de Michael e Penelope (John C. Reilly e Jodie Foster). Tratemos o tema como adultos. Roman Polanski volve á carga con "Un deus salvaxe", adaptación cinematográfica da obra teatral de Yasmina Reza estreada sobre as táboas en Zúrich en 2006, unha posta de longo á que seguiron éxitos notables nos escenarios de París, Londres, Nova York ou Madrid. Esta radiografía do ser humano chega á nosa carteleira coa intención de gañarse aos espectadores tras a fantástica acollida comercial que tivo o anterior traballo do cineasta, "O escritor (Theghost writer) " (2009); o máis curioso do proxecto é que o realizador preparou o guion mentres cumpría arresto domiciliario en Suíza, baixo vixilancia constante da policía. Unhas condicións creativas claustrofóbicas para un traballo sobre a claustrofóbica condición humana.

«Por sorte, algúns temos aínda sentido da comunidade». Unha afable reunión social para aclarar unha disputa infantil convértese nun campo de batalla no que as convencións máis aparentes se derruban rapidamente para dar saída ao auténtico ser que todos, en maior ou menor medida, levamos dentro. Cínicos, espontaneamente brutais, abandonados ás alianzas máis imprevisibles, do que mostran ao que son, as catro patas da narración envorcan o seu mal leite á marxe de extravagancias nunha proposta que, non obstante, non alcanza o nihilismo existencial que podería parecer prometer nun principio. Polanskilanza un espello catártico ao palco, e durante oitenta minutos en tempo real divírtenos e chega a sorprendernos nalgún momento, pero non nos zorrega, axítanos ou subvértenos. Quizais o pretenda e non o consiga, ou quizais non queira nada máis que entreter, pero bótase en falta unha mordente definitiva que faga pensar máis á saída da sala.

"Un deus salvaxe" domina o seu espazo a práctica totalidade da historia transcorre nun salón cunha sinxela composición das imaxes que equilibra a participación do cuarteto protagonista apoiada nunhas boas fotografía, dirección artística e montaxe. Por suposto, os actores están moi ben nos seus respectivos moldes, en certa medida imprevisibles e entregados a interpretacións que tanto nas súas grandilocuencias coma nas súas máis mínimas xestualidades supoñen un festival para o espectador; iso si, unha vez máis, Waltzdestaca sobre os seus compañeiros que ollo ten Tarantino á hora de descubrir talentos, reinando por enriba do Ben e do Mal. Foster eWinslet cumpren con contundencia, como se espera, e John C.Reilly, aínda que ás veces parece que estea a esperar a Will Ferrell, novamente demostra que serve para todo papel que se lle propoña, e iso é moi difícil. Agora ben, obrigada en versión orixinal.