Hysteria

Película: Hysteria. Dirección: Tanya Wexler. País: Reino Unido. Ano: 2011. Duración: 103 min. Xénero: Comedia romántica. Interpretación: Maggie Gyllenhaal (Charlotte Dalrymple), Hugh Dancy (Mortimer Granville), Rupert Everett (Edmund St. John-Smythe), Jonathan Pryce (Dr. Robert Dalrymple), Felicity Jones(Emily), Gemma Jones (Lady St. John-Smyhte), Sheridan Smith(Molly), Ashley Jensen (Fannie). Guion: Jonah Lisa Dyer e Stephen Dyer; baseado nun argumento de Jonah Lisa Dyer, Stephen Dyer eHoward Gensler. Produción: Tracey Becker, Judy Cairo e Sarah Curtis. Música: Cast Waltzing. Fotografía: Sexan Bobbitt. Montaxe:Jon Gregory. Deseño de produción: Sophie Becher. Vestiario: Nic Ede. Distribuidora: Vertixe Films. Estrea en Reino Unido: 21 Setembro 2012. Estrea en España: 15 Xuño 2012. Cualificación por idades: Non recomendada para menores de 12 anos.

"Hysteria": Veloz paroxismo

Escrito por Almudena Muñoz o 04.06.12 ás 23:01

Achegamento desafogado ao normalmente estrito xénero de época vitoriana. A película reparte sorrisos satisfeitos tras un breve anaco de animación, aínda que á saída un desexe pedir nova cita para máis, e para algo máis intenso.

Para a representación da histeria na imprescindible "un método perigoso" (David Cronenberg, 2011), a narrativa e a estética da película optaba por unha actitude contida, en calidade da represión desa marea de pulsións riscadas de desviacións do corpo e o ánimo. Mentres para Cronenberg a histeria obtiña unha resposta psiquiátrica e calaba as súas formas, antes de que os camiños das paixóns humanas estalasen fronte ao consenso social, en "Hysteria" (ver tráiler) o desenvolvemento é tan lixeiro (e rapidamente eficaz) como a solución que achegan os seus protagonistas á mal chamada histeria feminina.

O punto de máximo paroxismo, eufemismo vitoriano para o orgasmo, recéitase de portas dentro como remedio para nais, viúvas, solteiras e amas de casa, sempre de clase podente, que non achan motivo aos seus ataques de choro e as palpitacións que as acosan nos momentos máis inoportunos. O que comeza como derivación cachonda da típica comedia de época british, na liña do que tería rodado un Mackendrick -ou como noutra fita de sexo e época, "Inconscientes" (Joaquín Oristrell, 2004)-, remataesquinando o tema central do argumento, con tal de equilibralo con aspectos de denuncia máis politicamente correctos. Maggie Gyllenhaal -quen xa demostrara os seus dotes para o acento inglés en "A neneira máxica e o Big Bang" (Susanna White, 2010)- representa o lado oposto desa histeria con orixes nos baixos íntimos.

O do seu personaxe é unha síncope de muller intelectual, envorcada nas clases máis desfavorecidas, no impulso do seu hospital caritativo e na defensa dos negados privilexios e dereitos para o seu sexo. Esa busca dun balance entre o epicúreo e o socialista, entre desafogar mulleres de clase alta e dar voz ao feminismo que non entende de diferenzas económicas, transcorre co bo humor e a naturalidade con que os británicos saben abordar historias do seu máis famoso século. A pesar desa beataría que asoma de cando en vez e da súa tendencia ao chiste para señora que se escandaliza doadamente, "Hysteria" traslada os seus síntomas ás formas: as dunha comedia tan tola e agradable como un plumeiro eléctrico.